Almere, 09 juni 2021
Vandaag ben ik verdergegaan met het Westerborkpad. Ik startte bij station Nunspeet en liep de Spoorlaan in. Als snel werd ik begroet door de dieren van een kinderboerderij. Ik vond het leuk om zo de dag te beginnen (zie foto’s). Ik liep verder het centrum in en ik maakte een blokje om de kerk waarna ik de route vervolgde. Er staat een gedenksteen welke herinnert aan de Canadezen die op 19 april 1945 Nunspeet bevrijdde. Voor de rotonde (de straat Laan) staat nog een gedenkmonument 1940-1945. Als u de foto vergroot, kunt u ook de namen lezen. De route ging vervolgens het Belvedérebos in. In het bos, bij de autokeringspaaltjes, ging het mis en kon ik de juiste route niet vinden. Via bladzijde 102 kaart 30/5,3 km kon ik zien dat ik in ieder geval even het spoor kon volgen en dan linksaf moest gaan. Zo kwam ik op het pad waar het viaduct is waar ik vandaan had moeten komen. Vanaf dit punt kon ik de route weer verder volgen. Via bos en zandverstuiving en bospaadjes kwam de route bij de Eperweg. Hier kun je direct doorlopen voor de volgende etappe, maar ik ging eerst naar station ’t Harde omdat ook dit station toch ook een belangrijke rol gespeeld heeft in de oorlog. Vanaf het station ging ik weer de Eperweg op richting Oostendorp. Op de Eperweg staat ook een monument (kruis). De route kwam langs de insectentuin en kasteel Zwaluwenburg. In 1942 zaten hier twee Zwolse broertjes ondergedoken. Zij werden opgepakt en hebben daarna van alles meegemaakt. Zij hebben uiteindelijk de oorlog overleefd, maar hun ouders helaas niet. Ik volgde de route verder naar Elburg. Elburg kreeg vermoedelijk tussen 1220 en 1271 stadsrechten. Als je door Elburg loopt, zie je op diverse gevels een Davidster. Elburg heeft een rijke geschiedenis en het is teveel om dit allemaal in het verslag op te nemen. U kunt de foto’s bekijken en op de links klikken. Nog beter is om, op een dag dat het niet te druk is, daar zelf te gaan wandelen. U kunt dan op uw gemak rondkijken. De route ging door diverse straatjes en het is verbazingwekkend dat in hele kleine huisjes grote gezinnen gewoond hebben. Ik kwam langs de Joodse begraafplaats en het Joods museum (voorheen Joods synagoge). Ik liep nog even langs de haven en ging hierna via Nieuwstad/Moendorp en het Putternerpad/Putternerbeek naar ’t Harde en door Hoge Enk. Op de Huisdijk zat een dame op leeftijd en ik vroeg om vers water. En ja hoor, ik werd verwend. Ik kreeg twee kopjes water (zij bood ook frisdrank aan) en een heerlijke sprits. Mijn thermosfles werd ook nog gevuld met water en ik mocht even zitten. De dame kwam bij mij zitten en vertelde over haar leven. Na een half uur stond ik op. Het was gezellig en de middag van de vrouw was ook een beetje gebroken. Als de dame of één van haar kinderen mijn verslag leest dan wil ik via deze weg nogmaals bedanken voor de gastvrijheid. Zo maak je met wandelen toch vaak bijzondere dingen mee. Ik moest nog ongeveer 4 km wandelen. Aan de kant van de weg lagen in het weiland vier knorretjes. Ik pakte mijn knorretje en liet even het geluid horen. En ja hoor, de varkentjes stonden op om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Zo kon ik weer een paar foto’s maken van knorretje met de familie knor. Het was een leuk einde van de wandelroute, want de trein naar Nunspeet (waar ik mijn auto had geparkeerd) kwam er ook al direct aan.
Ik weet dat er veel wandelbloggers zijn, maar ik hoop dat ik door mijn foto’s en mijn manier van verslagen maken u kan laten zien hoe mooi Nederland is en u kan aanmoedigen om ook te gaan wandelen. Dit kan een gewone wandeltocht zijn, maar ook een lange afstandswandeling of een Vierdaagse.
Graag tot een volgende keer!
Gr. Heopa
